Leið 400

Kaffi/hotdogpausa við Streymin anno 2017. Mynd: Konni Kass.

Havi longu í eina tíð følt eina løgna nostalgi fyri gomlu rutuni millum Havnina og Leirvík. Vegastrekkið hevur spælt ein myndandi leiklut í mínum lívi, bæði við bili og við Leið 400 ("Leið 400", potentielt yrkingasavnsheiti har). Síðani 18 ára aldur eru óteljandi tímar brúktir at koyra bil, lurta eftir tónleiki og hugsa um tingini hendan góða tíman, ið tað tekur at koyra. Nú er koyritíðin sum skilst minka niður í eina helvt. Tað er jú øgiliga gott, tí tíð er pengar. Ella okkurt í den dur.

Fekk ein part av sendingini frá upplatingini við. Har vóru fleiri langar talur. Nógv var snakkað, og sjálvur Móses stakkalin, var drigin upp í teir mongu forhálaðu metaforarnar. Tað skal eg meina. Beit tó merki við eitt: eftir mongu talurnar sluppu nakrir hornblásarar framat. Teir skuldu spæla okkurt hjá Hans Jacob Højgaard, og hvat er meira hóskandi enn tað? Men akk, her kom bara uppaftur meira snakk frá einum kringvarpsspikara inn yvir - ein sum forferdiliga gjarna vildi leggja afturat tí nógva sussi, sum longu hevði verið. 

 

Vit hava jú hvørki tíð til hornmusikk ella langar biltúrar í modernaðu verðini. Vit hava skund. Tað snýr seg um at koma víðari í ein fart. Fordjúpa seg? Njóta ein reflekterandi skáa afturvið Højgaard og co.? Hatta er alt fortíð, eins og Leið 400. Tíð er pengar, vita tit.

 

P.S.: listaligu ískoytini hjá Tróndur Patursson og Jens L. Thomsen gleði eg meg til at uppliva, tá og um stundir (!) vera til tað.