No Need To Argue

Framleiðarin Stephen Street (The Smiths, Morrissey, Blur, The Cranberries) hevur minningarorð í Rolling Stone um Dolores O'Riordan úr The Cranberries, ið 46 ára gomul er farin foldum frá. Stephen Street framleiddi m.a. fyrstu tvær útgávurnar hjá bólkinum - Everybody Else Is Doing It, So Why Can't We? (1993) og No Need To Argue (1994).

Eg ognaði mær seinnu útgávuna á fløgu tá í tíðini. Tíðliga í '95 hevur tað allarhelst verið. Debutin frá '93 er sum frá líður tann besta, men eg skuldi hava No Need To Argue, tí har var 'Zombie' á. 'Zombie' var allastaðni, eg var 14-15 ár og sangurin var grunge uppá tann ordiliga mátan. Restin av fløguni var kortini nakað annað og meira friðarligt. Eg lurtaði nógv eftir henni, ja hon var satt at siga slitin tunn.

Triðja útgávan To The Faithful Departed (1996) festi seg ongantíð á sama hátt, hóast hon var bæði eitt sindur harðari og meira meginstreymskend. Hon var framleidd av kanadiska hard rokk framleiðaranum Bruce Fairbairn (Aerosmith, Bon Jovi, AC/DC v.fl.), og tað var eitt ikki hissini skifti frá áðurnevnda Stephen Street. Tekstirnir vóru eisini meira "politiskir", men ikki uppá tann sannførandi mátan.

Fjórða útgávan Bury The Hatchet (1999) var tann seinasta, ið eg gav mær far um. Hon var framleidd av hinum relativt ókenda Benedict Fenner, og hevði onkur fín løg, eitt nú hin frálíkt rokkandi 'Promises' og byrjunarlagið 'Animal Instinct'. Húsin var eftir navnframa plátuhúsasniðgevan Storm Thorgerson, ið eisini sniðgav húsan til fimtu útgávuna Wake Up And Smell The Coffee (2003). Eftir hetta havi eg ikki reiðiliga givið mær fær um The Cranberries. Heldur ikki hóast at Stephen Street vendi aftur sum framleiðari á teirri síðstnevndu og á Roses (2012).

Tað ber tó sjálvsagt til at geva teimum báðum fyrstu - the early stuff - eitt lurt, og tær hava framvegis sína sjarmu. Eitt sum sum eg hoyri nú, men ikki gáaði um tá, er tónlistaligu sambondini millum The Smiths og The Cranberries. The Smiths úr Manchester í útnyrðings-Onglandi og The Cranberries úr Limerick í Vestur-Írlandi. Stephen Street var tann, ið kom tættast uppá The Smiths í upptøkuhølinum, og hann megnaði okkurt líknandi við The Cranberries. Johnny Marr og Noel Hogan eru heldur ikki heilt ólíkir í síni tilgongd til gittarbrettið. 

Morrissey og Dolores sungu kortini við hvør sínum nevi, og nú er hon farin, songfuglurin. Fyri tey sum hava lurtað nógv eftir The Cranberries vóru hetta syrgin tíðindi. Hvíl í friði.

“The band are floored but it’s of course her family we’re all thinking of right now. Out of the West came this storm of a voice - she had such strength of conviction yet she could speak to the fragility in all of us. Limerick’s ‘Bel canto’.” Bono, The Edge, Adam and Larry.

A post shared by U2 Official (@u2) on Jan 15, 2018 at 4:17pm PST