D'Angelo and the Vanguard

Nú eitt kvøldið vóru vit á konsert hjá D'Angelo and The Vanguard í Palais de Congrés her í París. Størsti salurin í Palais de Congrés er Grand Amphithéâtre við 3.723 sitiplássum, og hóast vit sótu mitt fyri og høvdu gott útsýni, sótu vit rættiliga ovarlaga. Áðrenn konsertina gjørdi ein sær tankar um, hvussu D'Angelo og bólkurin mundu fara at tackla eitt so stórt høli. Var nakar ivi til staðar, var hann tó skjótt gjørdur til skammar, tí eftir bert hálvum øðrum sangi høvdu øll reist seg, og salurin kókaði.

D'Angelo er ein ótrúliga karismatiskur og væl syngjandi frontfigurur, og í The Vanguard hevur hann ein ómetaliga tight backing bólk. Samspælið millum frontmann og bólk var intuitivt og sannførandi og peikaði aftur á slóð. Talan gjørdist sostatt um eina upplyftandi konsertuppliving, ið var sum tikin úr tí jørðildi hagani eitt nú James Brown, Sly & The Family Stone, Marvin Gaye, George Clinton og Parliament/Funkadelic og Prince spruttu úr á sinni. Hóast hann er eksponentur fyri neo soul bylgjuna úr USA, hevur D'Angelo eisini megnað at kobla seg til hesa søguligu fláina í svørtum amerikonskum tónleiki, har samfelagskritiskir tekstir og funky tónleikur ganga hond í hond.

D'Angelo and the Vanguard live í Palais de Congrés 16. feb. 2015. Foto: Knút H. Eysturstein

Aftaná heili 15 ára útgávusteðg gjørdi D'Angelo comeback í desembur í fjør við avbera góðu plátuni Black Messiah. Ein sera hugtakandi útgáva, ið somuleiðis leiðir tankarnar aftur á útgávur úr svørtum amerikonskum tónleiki. Black Messiah er skorin eftir líknandi leisti sum eitt nú What's Goin' On? hjá Marvin Gaye, There's A Riot Goin' On hjá Sly & The Family Stone, On The Corner hjá Miles Davis og Sign o' the times hjá Prince. Afturat hesum hevur plátan eisini eitt sjálvstøðugt nútímans úttrykk.

Eg skal viðganga, at fyri nøkrum árum síðani var D'Angelo ikki av tónlistarligum týdningi í míni bók. Eg kendi hann bert sum r'n'b croonaran, ið stóð í berum yvirkroppi í videolagnum til 'Untitled (How Does It Feel?)'. Videolagið var mangan spælt á MTV á sinni, men synd at siga at tað var tónleikur, ið eg tímdi at lurta eftir tá. Tað var onkursvegna ov "smooth" til mín smak tá. Black Messiah er eisini skitnari og meira retro tilsipandi enn undanfarnu D'Angelo útgávurnar Voodoo (2000) og Brown Sugar (1995). 'Untitled (how does it feel?)' videolagið førdi við sær, at D'Angelo gjørdist kendur víða hvar sum sex ikon, og áhoyrarar byrjaðu at rópa kynsliga motiveraði speiðorð á konsertum. Hetta kom honum dátt við, og var ein av orsøkunum til, at hann helt seg frá tónleikinum í fleiri ár.

Tað hevur leingi verið graml um, at D'Angelo hevði nýggja plátu í umbúna, og so kom hon brádliga nakrar vikur fyri jól. Sagt verður, at plátan skuldi koma nú í vár, men hon var útgivin í skundi í samband við, at rok og mótmælisgongur hava verið í USA seinastu tíðina. Søgur hava verið frammi um svartar amerikanskar borgarar, ið eru skotnir av løgreglumonnum uttan tí sum líkist haldbarari próvgrund, og í fleiri førum sleppa løgreglufólkini undan sakarmáli. Hetta hevur elvt til øsing, og D'Angelo hevur við nýggju plátuni ynskt at givið sítt listarliga íkast til støðuna.
Í Evropa hava vit fyri tíðina øgiligan skund at demonisera "hini" sum eina hóttan móti "okkum". Handan hav hava svartir amerikanarar hinvegin tann ræðandi gerandisliga trupulleika, at kunna risikera at verða skotnir av sínum egnu, t.e. løgreglufólkum, ið annars skulu eitast at verja teir. Tað setur nøkur ting í perspektiv. Sangurin 'The Charade' setur væl orð á hesi viðurskifti. "Charade" merkir "látileikur" ella "innantómur siður". Niðurlagið er soljóðandi:

All we wanted was a chance to talk
instead we got outlined in chalk
Feet have bled a million miles we've walked
revealing at the end of the day, the charade

Henda live framførslan á Saturday Night Live er tónlistarliga, tekstliga og súmbolskt greið í sínum máli:


Lagið 'Really Love' var eisini framført á SNL:


D'Angelo er verdur at tjekka út, tað verið seg live ella á plátu. Black Messiah er tøk í fullari longd, eitt nú á Spotify.