I released my first ever single last tuesday. A dream come true. Always wanted to release music in this format. Not only because it's a nice way to split things up a bit while being an obvious warm up for the full album, but also because I'm simply a fan of the b-side.
B-sides are cool. They often carry a slightly alternate history of a band or artist. Often they don't fit within the story arc or overall mood of the album and are therefore relegated to the single or EP release as b-sides. This doesn't necessarily have anything to do with quality, as many b-sides are truly brilliant pieces of music that just happen to not end up on the album or the A-side of a particular era in a band's history.
One of my favourite b-sides is "Rain" by The Beatles which was the b-side to "Paperback Writer". It's a brilliant piece of 60's rock songwriting with some slightly psychedelic flourishes. Somehow you hear why this song didn't become an A-side but it's still a really great track. A delightfully "sloppy" recording and regarded by many to be the best b-side ever recorded by The Beatles:
Another favorite is the "Street Spirit (fade out)" single by Radiohead. Not only is it a stunning lead track, it also contains two really strong b-sides: "Talk Show Host" and "Bishop's Robes". "Talk Show Host" ended up on the Romeo & Juliet soundtrack in a slightly remixed version (courtesy of Nellee Hooper) and "Bishop's Robes" chronicles Thom Yorke's not-so-happy school memories. Most bands would kill to have such material on their albums but Radiohead could afford to put this amazing stuff out as b-sides:
A similarly great example of a single containing b-sides that follow up on the mood of the A-side is "With Or Without You" by U2 which has "Walk To The Water" and "Luminous Times (Hold On To Love)" as its b-sides. I read somewhere that for a while U2 intended The Joshua Tree to be a double album and you can somehow hear those traces:
Then there are b-sides that become worldwide hits far surpassing everything their original A-side ever did. A class example of this is Gloria Gaynor's disco anthem "I Will Survive"; originally released as the b-side to a Righteous Brothers cover song.
And while we're at it I would like to point you in the direction of my new single "The Road". You can stream the tracks below and buy them as high quality mp3 downloads here. Thanks for reading + listening!
8/20/12
8/11/12
Roskilde '12 bloggur - 1. partur
![]() |
Bruce Springsteen á Orange! Mynd: Solveig H. Olsen |
At vera á festival snýr seg líka nógv um tað, ið ein ikki fær við, eins væl og tað, ið ein hevur stundir til at kasta seg útí. Hvat upphitingarnøvnunum á Apollo pallinum viðvíkur misti eg tvinni nøvn: Raske Penge og Klumben, ið spældu meðan EM finalan var, og Kúra, ið spældu meðan eg hevði ørindi í Keypmannahavn.
![]() |
Ghostigital |
Tvinnir mans eru við í Ghostigital: sangarin, róparin, rapparin, yrkjarin og listamaðurin Einar Örn (til vinstru á myndini omanfyri), og prodjúsarin og diskarin Curver (til høgru á myndini).
Curver er meistari í at evna til beats, ið leita sær íblástur úr bæði hipp hopp, dub og techno. Umframt prodjúsaraleiklutin hevur hann eisini vokal-effektir um hendi: ein ørgrynna av delay og echo effektum verður løgd á røddina hjá Einari gjøgnum framførsluna, og tá hetta riggar allarbest er talan um eina imponerandi intuitiva samrenning millum teir báðar.
Frontmaðurin Einar Örn arbeiðir nógv við improvisatión í síni framførslu. Henda dagin stóð sólin t.d. inn á pallin, og burturúr teirri banalu sannroynd at hann tískil ikki sá áhoyrararnar serliga væl, og at tað eisini var heitt, manaði hann fram ein sannan vevna av frásøgnum og tankamynstrum, ið nortu við bæði surrealismu, dadaismu og gott gamaldags rock'n'roll.
Einar Örn var á sinni annar sangarin í Sugarcubes saman við Björk. Tískil var tað ein ikki sørt poetisk heild í at síggja Ghostigital fyrst og Björk síðst. Björk endaði festivalin á Orange sunnukvøldið, og tað var snøgt sagt ein piss hamrandi feit konsert. Nýggja plátan og app'in Biophilia var snúningsásurin, men gimsteinar úr diskografiini sluppu eisini við. Eitt nú var tað ein sonn gleði at leggja oyru til Homogenic klassikarar sum "The Hunter" og "Joga".
![]() |
Björk á Orange. Mynd: Solveig H. Olsen |
HÓSDAGUR
Ímillum Ghostigital og Björk hoyrdu vit tó eina rúgvu av konsertum. Hin fyrsta á sjálvum festivaløkinum var The Shins. The Shins eru eitt sindur sum eitt amerikanskt indie Frændur. Ella, tú veitst. Eg havi altíð droymt um at skriva handan setningin, so eg veit ikki um hann er forseraður. You decide. The Shins geva út á Sub Pop og teir hava eisini ein sovornan Sub Pop 00'ara gittarindierockpopp klang. James Mercer dugir at skriva løg, og øll spæla væl. Men tað er heilt ólukksáliga skikkiligt hjá teimum. Ov skikkiligt. Eg haldi egentliga ikki at teir eru so forferdiliga fantastiskir, sjálvt um allar tær "røttu" alnetspublikatiónirnar hava roynt at fortalt mær tað í nøkur ár nú.
![]() |
The Cure. Mynd: Solveig H. Olsen |
Allar súðir vóru tó ikki syftar hetta hóskvøldið, tí yviri á Arena spældi amerikanska Janelle Monáe upp til mæta popp/soul/r'n'b veitslu. Hóast konsertin á mangan hátt var ein endurtøka av hennara ekstremt væleydnaðu debutkonsert á Roskilde í fjør, so var tað ein upptúrur at hoyra hana aftur. Karismatiska Janelle syngur ótrúliga væl og stendur í besta James Brown stíli á odda fyri einum feitum backing orkestri. Tónleikaliga sipar hon til sína egnu søgu við at spæla coverløg av bæði Jackson 5, Prince, Stevie Wonder o.s.fr. Hennara egnu løg eru eisini feit, og so hava pláta og konsept eitt sci-fi element yvir sær. Alt í alt ein kulur artistur, har fortíð og framtíð renna saman.
Sci-fi elementið helt fram yviri á Orange, har kvøldsins síðsta navn var superkvartettin Apparatjik. Við manning úr Mew, Coldplay og A-ha er talan um royndar tónleikarar. Apparatjik var eitt rúmdarsligt show við nógvum ymiskum elementum: rock konsert, DJ sett, installatiónslist, klædnasniðgeving, koreografi, animatiónslist o.s.fr. Eitt stuttligt boð uppá hvat Orange pallurin kann bjóða, og hvat framtíðin evt. hevur at bjóða. Ein fínur háttur at enda eitt kvøld.
![]() |
Apparatjik høvdu einki minni enn ein sveimandi fugl við á pall! Fuglurin var festur í veirar upp undir loftinum, og tað sá rúmdarsliga vakurt út, tá hann fór á flog. Mynd: Solveig H. Olsen. |
FRÍGGJADAGUR
Dagurin byrjaði væl við frálíkum cowboy/stoner/banditta rocki frá amerikonsku kvartettini Red Fang úr Portland, Oregon, ið spældu á Odeon pallinum. Teir tóktust vælupplagdir og spældu eina orkumikla rock/metal konsert. Hóast konsertin var avbrotin mitt í orsaka av nøkrum so amatørsligum sum streymsviki (!), so vóru teir feitir. Streymsvikið var ikki teirra skyld, men Roskilde'sa. Ringur stílur.
![]() |
Peppan til Red Fang. Mynd: Solveig H. Olsen |
Av tí at vit vildu sleppa í fremra pittin til Jack White, og stóðu í kø á Dyrskuepladsen, hoyrdu vit eisini The Cult. Tað var ein kavrotin konsert, har sangarin brillieraði í at siga fornermaði ting við áhoyrararnar, tí hesi ikki vóru nóg við uppá tað. Well, flestu fólk hava einki forhold til pub rockin hjá The Cult, ið var stórur í 80'unum, men hevur lítið uppá seg í dag. Droppa tað, mister.
Tað loysti seg tó at standa í kø, tí Jack White var fullkomiliga uppi at koyra. Saman við frálíka kvinnuliga (!) backing bólkinum The Peacocks spældi hann eina superfeita konsert við tilfari frá nýggju soloplátuni eins og einum hollum úrvali úr sínum eftirhondini imponerandi rúgvusmikla sangskatti.
![]() |
Jack White & The Peacocks. Mynd: Solveig H. Olsen |
![]() |
Hegnisligt og snotiligt! Mynd: Solveig H. Olsen. |
Eftir Jack White gekk leiðin innar í júst Odeon teltið, har svensku Niki & The Dove spældu eina fína popp konsert. Tó vóru vit vorðin lin um hetta mundið; tað var vorið seint og vit høvdu verið tíðliga á fótum tann dagin. Tískil fóru vit avstað einar 3/4 inni í konsertini, og oman í leirin at leggja okkum.
Hetta var 1. partur. 2. partur kemur heilt skjótt, og tá verður hildið áfram innar í leygardagin og sunnudagin á Roskilde '12.
Subscribe to:
Posts (Atom)