Romantikarin og modernisturin

Symphonie No. 5 í útgávu á Deutsche Grammophon frá 1997. Avmyndaði málningurin er eftir Franz Marc (1880-1916). Marc var við til at stovna listafelagsskapin Der Blaue Reiter saman við Wassily Kandinsky.

Gustav Mahler (1860-1911) og Pierre Boulez (1925-2016).

Við 100 ára millumbilum vóru teir síðstir av sínum slag. Mahler kann sigast at vera hitt síðsta romantiska tónaskaldið (sum er ikki hissini romantiskt í sjálvum sær). Tá hann andaðist í 1911 stóð tónleikaliga samtíðin í Wien mitt í síni ekspressivt atonalu upploysn, og hansara egnu lærusveinar - Schoenberg, Berg og Webern - gingu á odda í stríðsferðini.

Tá Boulez doyði í januar 2016, vóru røddir frammi um at eisini hann, sum markant umboð fyri hámodernismuna eftir Seinna veraldarbardaga, var hin síðsti av sínum slag. Modernisturin Boulez var treytaleysur í síni tilgongd, og støddin á áhoyrarafjøldini var eisini hareftir.

Sum víðagitin dirigentur kom Boulez kortini sera víða í repertoirinum, og symfoniirnar hjá Mahler sluppu eisini uppí part. Her er tað við fjórða satsi 'Adagietto (Sehr langsam)' úr 5. symfoni, og tað eru sjálvandi Wiener Philharmoniker, ið spæla. Tað er okkurt ótrúliga hugvekjandi við hesum, at hartkókaði hámodernisturin Boulez stendur við dirigentstokkinum. Ella sagt á annan hátt, so er hetta, stutt sagt, vakurt.